من کجایم؟

الان که می نویسم نمی دونم که دقیقا کجایم. تمام چیزها سکوت کرده اند. من بی علامت به راه خود ادامه می دهم. فقط ندایی درون من می گوید خود را فراموش نکن. رفیقان گرمابه و گلستان نیز با لبخندی درام مرا نظاره می کنند که چگونه راه خود را درخواهم یافت. اما من پیش می روم و نمی خواهم ایشان بر من فائق شوند. تنها لبخند می زنم و صبر می کنم تا آن نیروی عظیم و زیبا از راه برسد. پس شاد باشیم و بخندیم که اوضاع به کام است و خواهد بود. سلام ریحانه